With the review above, a new articles series is starting, written in Greek language and sorted under the "Greek Language" label. / Με την παρακάτω κριτική εγκαινιάζεται μια σειρά άρθρων γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα (κάτω από την ταμπέλα «Greek Language»).
SORROWS PATH - Doom Philosophy (Iron Shield Records)
Παρακολουθώ τους Sorrows Path από πολύ παλιά. Και τώρα που το σκέφτομαι έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια από εκείνο το περιβόητο demo του 1994 στο οποίο η μπάντα παρουσίασε ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής ανήσυχου Doom Metal με Progressive τάσεις. Από τότε βέβαια έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι και για την μπάντα που διέλυσε για να επανέλθει στα μέσα των 00ς, αλλά και την ίδια την μουσική της η οποία ως γνήσιο πνευματικό παιδί των δημιουργών της άλλαξε με τον καιρό.
Προσωπικά χωρίζω την δημιουργική πορεία της μπάντας σε τρεις περιόδους. Η πρώτη -και καλύτερη τους για μένα- φτάνει μέχρι το 1996 και περιέχει τόσο το demo του 1994 όσο και το Promo του 96 ως δείγματα γραφής. Τα είπαμε για τότε: ανήσυχο Doom Metal με προοδευτικές τάσεις. Η δεύτερη περίοδος έχει σαν δείγμα γραφής το ντεμπούτο "The Rough Path Of Nihilism" του 2010. Εκεί θα συναντήσει κανείς ένα κράμα Doom Metal με αρκετές Power Metal αναφορές και μια εν γένη σκοτεινή διάθεση γραφής στα κομμάτια, τα οποία βαδίζουν σε ξεκάθαρες δομές «αρχής, μέσης, τέλους», -σε αντίθεση με τις ποιο απελευθερωμένες συνθέσεις της πρώτης περιόδου-. Αρκετά από τα κομμάτια αυτού του δίσκου τα σιγοτραγουδώ μέχρι και σήμερα.
Τέσσερα χρόνια μετά οι Sorrows Path ανοίγουν και άλλο τους μουσικούς τους ορίζοντες μπαίνοντας στην τρίτη δημιουργική της περίοδο με το δεύτερο άλμπουμ της "Doom Philosophy". Το στοιχείο που έχει παραμείνει αναλλοίωτο είναι αυτό το σκοτεινό δείγμα γραφής που χαρακτηρίζει την μπάντα και την κάνει αναγνωρίσιμη στον ακροατή ανάμεσα σε τόσες άλλες. Θα μπορούσα λοιπόν να αναγνωρίσω ένα κομμάτι από το "Doom Philosophy" ανάμεσα σε δεκάδες άλλα και θα ήμουν σίγουρος ότι το έχουν γράψει οι Sorrows.
Σταδιακά αφήνουν το λυρικό κομμάτι της μουσικής τους. Δίνουν έμφαση στην βαρύτητα των riffs τα οποία ως επί το πλείστον κινούνται σε mid tempo ταχύτητες. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τα κύρια riff σχεδόν όλων των κομματιών είναι σε μεσαίες ταχύτητες ενώ τα πλέον αργόσυρτα χρησιμοποιούνται ως αλλαγές ή γέφυρες με σκοπό την έμφαση. Τα φωνητικά εστιάζονται στην ποιο κυνική τους εκφραστική πλευρά -στοιχείο που υπήρχε και στον πρώτο δίσκο μα εκεί ο λυρισμός κέρδιζε το παιχνίδι-. Ενώ τα lead καθαριστικά σημεία τόσο σε μελωδίες όσο και σε σόλο είναι αυτά που δίνουν ένα μελωδικό στίγμα στο υλικό (σε αυτό βάζουν και το χεράκι τους τα «καθαρά» κιθαρισιτκά σημεία που χρησιμοποιούνται είτε ως ιντερλούδια είτε ως αυτόνομα σημεία μέσα σε τραγούδια).
Σε πολύ μεγάλο βαθμό η μπάντα πειραματίζεται μουσικά σε ένα ευρύτερο πεδίο συνδυάζοντας το Doom Metal, με το Power Metal, προσθέτοντας μικρές δόσεις oriental αναφορών μα και γενναίες δώσεις του ευρύτερου Σκανδιναβικού Dark Metal πεδίου -το οποίο εντοπίζεται σε αρκετά μοντέρνα σημεία μέσα στον δίσκο, κυρίως στο πρώτο του μισό-. Σε κάποια κομμάτια διακρίνει κανείς μια κάποια ροπή προς τις συμφωνικές Metal αναφορές οι οποίες συναντιούνται -ξανά- ως σημεία έμφασης στα κομμάτια τους και όχι σαν ολοκληρωμένος προσανατολισμός, μα υπάρχουν. Όπως υπάρχουν και κάποια ηλεκτρονικά περάσματα καθώς και κάποια φωνητικά με Gothic ηχόχρωμα, περισσότερο θεατρικά και λιγότερο απόκοσμα. Γενικά υπάρχει έντονο το θεατρικό στοιχείο στην μουσική αυτού του δίσκου και είμαι σχεδόν σίγουρος πως όλα τα παραπάνω στοιχεία που αναφέρθηκαν σε αυτήν την παράγραφο υπάρχουν στην μουσική της μπάντας για να εξυπηρετήσουν αυτήν την θεατρική τους τάση. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου δεν εξεπλάγην όταν άκουσα για παράδειγμα ακόμα και κάποια ακραία φωνητικά περάσματα στο άλμπουμ.
Ένα μεγάλο μέρος του υλικό τους διακατέχεται από μια ψυχρότητα και οι μελωδίες είναι πλέον ποιο υπόγειες και ποιο αινιγματικές. Υπάρχουν και σαφής λυρικές στιγμές όπως για παράδειγμα το θαυμάσιο "King With The Crown Of Thorns"" το οποίο ξεχωρίζω από τον δίσκο όπως ξεχωρίζω επίσης το μυστηριώδες "Epoasis" και το "Clouds Inside Me" κομμάτια που αποτελούν τις ποιο αμιγώς Doom Metal στιγμές του δίσκου. Θα προσθέσω στη λίστα με τα αγαπημένα μου και το χειμαρρώδες "The Venus And The Moon" με το ala Crimson Glory main θέμα του. Να μην ξεχάσω να αναφέρω και το οργιαστικό Prog διαμαντάκι «Damned (O)fish-L.S.D»
που κλείνει το δίσκο, σαν να ακούς Memento Mori ποτισμένους με το μαγικό φίλτρο του Asterix. Δεν αφήνετε τις γκοθιές και να παίξετε έτσι σε όλον τον επόμενο δίσκο λέω εγώ;
Έχουμε και διάφορες guest συμμετοχές στο άλμπουμ με σημαντικότερες αυτές του μεγάλου Edgar Rivera (τι θα πει ποιος είναι αυτός;) στο σόλο του "Tragedy" και του Snowy Shaw στα φωνητικά του "Everything Can Change".
Γενικά ο δίσκος μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Ομολογώ πως μετά από πολλές ακροάσεις μπήκα στο κλίμα του και ανακάλυψα αρκετές κρυμμένες αρετές του, μα χρειάστηκα χρόνο για να εγκλιματιστώ. Νιώθω ότι αυτή η μπάντα που μας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής όλα αυτά τα χρόνια έχει τυλιχθεί με ένα πέπλο «σύγχρονης darkίλας» που εμένα προσωπικά δεν μου λέει και πολλά. Ευτυχώς υπάρχουν κομμάτια που αναδίνουν το πραγματικό ταλέντο τους και σώζουν την κατάσταση.
Δώστε χρόνο στον δίσκο και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα, αν μη τι άλλο μπάντες σαν τους Sorrows Path αξίζουν το σεβασμό μας.
Χρήστος Παπαδάκης
